Στη σύγχρονη εποχή μας βρισκόμαστε στην αβεβαιότητα αν η τέχνη υπάρχει απέναντί μας ή μέσα μας. Η στάση σεβασμού και δέους μπροστά σε ένα έργο τέχνης, είναι τις περισσότερες φορές στάση υιοθετημένη και όχι γνώσης και συναίσθησης. Μαθαίνω πως ένα αντικείμενο είναι έργο τέχνης όταν βρίσκεται σε ένα χώρο που έχει τις απαραίτητες συμβάσεις (μουσείο, αίθουσα τέχνης) και όχι βασιζόμενος στην εστίαση της προσοχής μου στις ιδιότητες, που έχει το ίδιο το αντικείμενο ή στο πως έχει διαμορφωθεί.

Η καλλιτεχνική αγωγή μιλάει με το παιδί για τα σύγχρονα προβλήματα και στοχάζεται έξω από στερεότυπα . Μέσω της τέχνης το παιδί αναγνωρίζει το κενό, που δημιουργείται μεταξύ πραγματικότητας και μεταμόρφωσης, και εκεί χτίζει με τη δημιουργικότητά του. Αντλεί τη φαντασία του μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό, συσχετίζοντάς τον με το εξωτερικό περιβάλλον. Η προσπάθειά του είναι η αρμονική συνύπαρξη του δικού του κόσμου με τον κόσμο των μεγάλων, των ορισμών και των συμβάσεων. Όπως αναφέρει ο Arthur C. Danto “Αναγνωρίζουμε τι είναι παιχνίδι απλώς επειδή κατέχουμε τη σημασία της λέξης και όχι επειδή του αποδίδουμε έναν ορισμό, εφόσον αυτός δεν υπάρχει. Και κανένας ορισμός δε θα μας έκανε σοφότερους, εφόσον τα καταφέρνουμε πολύ καλά χωρίς αυτόν.” Το παιδί γλιστρά μέσα στο παιχνίδι, γίνεται ένα με αυτό, προσποιούμενο την πραγματικότητα συμμετέχει με ένα ζωντανό οργανισμό και συνθέτει τον ίδιο του τον εαυτό.